แหวนพิรอด หลวงพ่อบุญธรรม วัดไพร่ฟ้า จ.ปทุมธานี กระดาษสาจุ่มรัก ราวปี 2466-91

แหวนพิรอด หลวงพ่อบุญธรรม วัดไพร่ฟ้า จ.ปทุมธานี กระดาษสาจุ่มรัก ราวปี 2466-91

หลวงพ่อบุญธรรม สุเมโธ พระเกจิรามัญผู้เรืองวิทยาคมแห่งวัดไพร่ฟ้า บ้านบางโพธิ์ใต้ ปทุมธานี พระเกจิอาจารย์ดังในอดีตซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังจนเข้าไปถึงในเมืองหลวง และยังได้รับนิมนต์ให้เป็นพระเกจิอาจารย์ตัวแทนของจังหวัดปทุมธานี นั่งปรกเจริญภาวนา ณ.พระอุโบสถวัดราชบพิธ เมื่อ พ.ศ.๒๔๘๑ ซึ่งขณะนั้นท่านมีอายุเพียง ๔๗ ปี ซึ่งงานนั้นไม่เก่งจริงถือสายสินธิ์ปลุกเสกร่วมกับพระทั้งหมดไม่ได้แน่ๆ
ในยุคนั้นประมาณพ.ศ.๒๔๓๐ พระอาจารย์เล็กและพระอาจารย์มอญ มีเชื้อสายรามัญ อพยพมาจากเมืองหงสาวดี ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ศิษย์ที่มาเรียนยุคแรกๆ มีพระอาจารย์เปิง วัดชินวนาราม หลวงปู่ศุข วัดมะขามเฒ่า รุ่นต่อมา หลวงพ่อบุญธรรม พระอาจารย์พลาย วัดมะขาม พระอาจารย์ไพ่ วัดสวนมะม่วง พระอาจารย์เอี่ยม วัดหงส์ฯ ซึ่งพระที่มาเรียนวิชากับพระอาจารย์รามัญล้วนนิยมสร้างพระปิดตา เนื้อผงคลุกรัก ขนาดจิ๋ว ซึ่งศิษย์ยุคแรกเช่นพระอาจารย์เปิง ก็สร้างพระปิดตาคลุกรักติดอันดับหนึ่งของจังหวัดปทุมธานีมาอย่างยาวนานจนเป็นที่เสาะหาจนถึงทุกวันนี้
ชีวประวัติ
หลวงพ่อบุญธรรม เป็นชาวไทยเชื้อสายรามัญ เป็นชนชาติที่อพยพมาจากตอนใต้ของพม่าสมัยกรุงธนบุรี ตั้งหลักแหล่งอยู่ที่ตำบลบางขะแยง อำเภอเมือง ปทุมธานี เกิดเมื่อวันที่ ๑๔ พ.ย. พ.ศ.๒๔๓๔ เป็นบุตรของโยมบิดาชม และโยมมารดาปู๊ด สุคนธามีพี่สาวหนึ่งคน น้องชายและน้องสาว๒คน
ในวัยเด็กหลวงพ่อบุญธรรม ได้เรียนหนังสือบทมูลกัจจายน์ภาษามอญ ภาษาขอม จากวัดประทิวคลอง๑๔ จนมีความรู้แตกฉาน บิดาเห็นว่ามีแววฉลาดเฉลียวจึงได้พาไปสมัครเรียนที่โรงเรียน สวนกุหลาบ ตรงข้ามวัดเลียบ ได้มุมานะศึกษาจนสำเร็จชั้นสุงสุดในสมัยนั้น และได้เข้ารับราชการเป็นมหาดเล็กเมื่ออายุ๑๘ปี สังกัดกระทรวงมหาดไทย ได้เดินทางไปประจำตามจังหวัดต่างๆเกือบทั่วทุกจังหวัด พออายุได้๒๕ปีหลวงพ่อบุญธรรมมีศรัทธาบวชตามประเพณีให้โยมบิดามารดา ณ.พัทธสีมา วัดหัตถสารเกษตร คลองธัญญบุรี ปทุมธานี โดยมีพระครูธัญญเขต เมทากร เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์แถม เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระปลัดอู๊ด เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า สุเมโธ เมื่อบวชแล้วรู้สึกปลอดโปล่งเจริญในธรรม จึงตั้งปณิธานขอถวายตัวเพื่อพระศาสนามุ่งหาพระนิพพาน ครั้นเมื่อบวชได้๖พรรษา จึงออก ธุดงค์รุกขมูลแสวงหาความวิเวกตามป่า เดินธุดงค์ไปจนถึงเมืองย่างกุ้ง ประเทศพม่า ขณะเดินธุดงค์ในป่าเขาได้พบพระเกจิอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญในวิทยาคมหลายรูป หลวงปู่บุญธรรมจึงขอถ่ายทอดวิชาต่างๆที่เห็นว่าเป็นประโยชน์ทั้งวิชาแพทย์แผนโบราณและการสร้างเครื่องรางของขลัง และเมื่อได้กลับมาได้ไปฝากตัวเป็นศิษย์วัดโพธิ์ทองบน จ.นนทบุรี ฝึกพุทธเวทย์มหามนต์การสร้างเครื่องรางของขลังจากพระอาจารย์มอญ ซึ่งที่นั้นได้พบกับพระอาจารย์เปิง และหลวงปู่ศุข ก่อนไปวัดมะขามเฒ่าศึกษาเล่าเรียนอยู่ก่อนแล้ว พ.ศ.๒๔๖๖ ชาวบ้านคลองบางโพธิ์ใต้ ซึ่งเป็นญาติทางมารดาของท่านได้มานิมนต์หลวงปู่บุญธรรมให้มาดูแลวัดไพร่ฟ้า จากนั้น หลวงปู่บุญธรรม จึงเป็นที่พึ่งของชาวบ้านคลองบางโพธิ์ใต้เรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้
พ.ศ.๒๔๘๑ หลวงพ่อบุญธรรม มีอายุเพียง๔๗ปีได้มีชื่อเสียงถูกยกย่องให้เป็นพระสงฆ์เกจิอาจารย์เป็นตัวแทนของจังหวัดปทุมธานี ได้ไปนั่งปรกปลุกเสกที่วัดราชบพิตร พร้อมพระเกจิอาจารย์ทั่วประเทศในพิธีนั้น
พ.ศ.๒๔๘๕ หลวงพ่อบุญธรรม ได้รับนิมนต์มาทำพิธีพุทธาภิเสกพร้อมพระเกจิอาจารย์๑๐๘รูป ที่วัดราชบพิตร อีกครั้ง
วัตถุมงคลของท่านหลวงปู่บุญธรรม
พระปิดตาเนื้อผงคลุกรักขนาดเล็ก พิมพ์สี่เหลี่ยมและพิมพ์เม็ดข้าวเม่าหรือเม็ดบัวขนาดจิ๋ว แม่พิมพ์แกะเป็นภาพนู้นสูง เป็นองศ์พระสาวก พระเศียรกลม นั่งสมาธิขัดเพชรหรือคล้ายนั่งกระโหย่งคุกเข่า ยกมือทั้งสองขึ้นกึ่งพนมมือ ไหล่ลู่โค้งพิมพ์สี่เหลี่ยมจะมีเส้นกรอบใต้ฐานองศ์พระจะมีเส้นขีด๒ชั้น และที่สำคัญคือมีตุ่ม หรือเม็ดไข่ปลา มีตั้งแต่หนึ่งตุ่ม สองตุ่ม สามตุ่ม ถึงห้าตุ่ม เนื้อพระเป็นผงคลุกรักออกสีน้ำตาลไหม้ บางองศ์เคลือบด้วยรักน้ำเกลี้ยง ปีการสร้างประมาณพ.ศ.๒๔๖๖-๒๔๙๑ ท่านสร้างด้วยตัวท่านเองคนเดียว เสกคนเดียว แต่สร้างได้สร้างครั้งละน้อยๆแจกให้แก่ญาติโยมที่มาทำบุญที่วัด พุทธคุณ ดีทางแคล้วคลาดอันตรายเมตรามหานิยม

เหรียญรูปเหมือนรุ่นแรก รูปใบสาเกเนื้อดีบุก พ.ศ.๒๔๘๕ ด้านมียันต์อักขระขอม คือ คาถาพระเจ้า๑๖พระองศ์
รูปถ่ายอัดกระจก พ.ศ.๒๔๘๒ เป็นรูปถ่ายหลวงปู่บุญธรรม นั่งสมาธิเต็มองศ์สีขาวดำ อัดกระจกเก่าสองด้าน เป็นที่เสาะหานิยมเช่นกัน
แหวนพิรอดนิ้วและแขน พ.ศ.๒๔๘๕ ถักขัดลายตะกร้อ เนื้อกระดาษสาจุ่มรัก เนื้อผ้าดิบห่อศพลงยันต์จุ่มรัก หายากสุดๆ
สีผึ้งใช้สีปากเป็นมหาเสน่ห์มากๆครับ ท่านหุงเองทุกขั้นตอนแต่ก็หาได้ยากยิ่งเช่นกันครับ
มรณภาพ
หลวงปู่บุญธรรม ได้มรณภาพลงด้วยโรคลมปัจจุบัน ทั้งที่อายุยังน้อยเพียง๕๗ ปี พรรษาที่๓๓ เมื่อวันที่๑๑ มี.ค.๒๔๙๑ สร้างความโศกเศร้าแก่บรรดาศิษย์เป็นอย่างมาก